Minikler Türkiye Salon Okçuluk Yarışması (27-28 Ocak 2010) - Isparta

- Minikler yarışması çok güzeldi; ufacık cocuklarımız gönüllerince ok atıp eğlendiler, hemde yarışarak kendilerini sınadılar, ama yarışma sonunda madalyalarını alamadıkları için üzüldüler.

- Geçen yıl bize GSGM de gelen görevli müffetişlere blog sitemin ilk sayfasını print edip verdim, dedim ki '' hem okçuluk hakkında bilgi edinebilir hemde Türk okçuluğunu güncel olarak takip edebilirsiniz ''. Onlarda teşekkür ettmişlerdi. Umarım takip ediyorlardır da okçuluk antrenörllüğünü meslek olarak kabul ettirmek için uğraşırlar.

- Antrenörlerimiz; bu karda kışta cocuklarımızla canla başla uğraştılar yine. Yarışmada bir sporcu velisi şöyle dedi bana'' hocam, ben ilk defa bir yarışmada kızımın arkasında durdum, stresten ülserim azdı, siz senelerdir nasıl dayanıyorsunuz''. Okçuluk antrenörlüğü çok çilekeş ve özveri isteyen bir iş, meslek demiyorum çünkü daha meslek olarak kabul edilmedi.
Ama hakemler kadar değeri yok malasef, yıpranma tazminatı bile almıyormuşuk biz, hakemler bizim tam iki katımız harcırah alıyorlar ama biz yıprandık senelerce. Antrenör değil mi çocuğu 9-10 yaşında alıp yetiştiren, malzeme bulan, ok atacak yer bulan, kamplarda ve yarışmalarda ailesinden uzak kalan, çantaları taşıyan..., yıpranan kim ?
- Yarışma toplantısında bize okuyun dendi, biz yıllardır okuyoruz zaten, ama siz de imza attığınız yarışma reklamasyonunu okuyun bir zahmet. Çocuklarımız madalyalarını bile alamadılar, kargoda karışıklık olmuş, cebimde getiririm o madalyaları, tüm hevesleri kırıldı sporcuların. Yetkililer madalyaların adreslerine göndereceklerini söylediler ama şahsen ben utandım, ufacık çocuklar benim madalyamı niye vermiyorlar diye annelerine koştukça.
- Biz başarılı bir camia olmak istiyorsak, işimizi göstermelik ve konuşmak için değil gerçek anlamda icraata dökmeliyiz. Madalyasını kürsüde alamayan bir cocuğun gözünde ne duruma düştük görebiliyormusunuz, bizlere güven duygusu kaldımı acaba o çocuklarda vede velilerinde.

- Herşeye rağmen okçuluk hızla gelişiyor; geçmişte milli sporcu olan onlarca okçu kardeşimiz spor öğretmeni olarak çalışıyorlar. Bu imkanları sağlayan, sporcuları milli takıma yetiştiren yine antrenörlerimiz değilmi? Helede ekmeğin aslanın ağzında olduğu bu devirde, Avrupa ve Dünya şampiyonalarında derece alan sporcular direk işbaşı yapabiliyor. Sporcularımızda bunu farkında, onlar çok çalışmak istiyor, bizde idareciler olarak onlara ciddi yaklaşalım. Herkesin bildiği şeyleri söylüyorum ama birilerinin en azından internet ortamında bunları ifade etmesi gerekir diye düşündüm ve blog sayfamda sizlerle paylaşmak istedim.

- Isparta' daki yarışmalarda ve kamplarda emeği geçen Yalçın Ünsal hocama ve üniversite yetkililerine tekrar teşekkür ederim. Saygılar. -Resim Eklenecek...